خـشکـانـد آبِ سـاوۀ از مکـه دور را            درهم شکست هیبت بت‌هـای کور را

خـامـوش کرد آتـش ده قـرن زنده را            لـرزانـد کـاخ پـادشـه پُـر قـصـور را

بیش از هزار سال به دنـبال او، بشر            می‌خواند خط‌ به‌ خط صفحاتِ زبور را

با چـلـچـراغ سـبـز نـبـوت قـیـام کرد            روشن نـمـود یک‌تـنـه راه عـبـور را

آمد رسـوم جـهـلِ جـهـان را کنار زد            بر هم زد او سیاهـۀ "زنده‌به‌گور" را

با حُسنِ خُلـق بود مسلـمـان‌شان نمود            بدکیش و گبر و مست و عنود و شرور را

او رحمتی برای جهان بود و بی‌دریغ            لبـریـز عـشـق کـرد تـمـام صدور را

روحـی دگر دمـید به مـعـنای واژه‌ها            در هم تنید شعر و شعار و شعور را

هم سر زدن به اهل نَفَس را رواج داد            هـم رفـتـنِ زیــارتِ اهــلِ قــبــور را

سیراب کرد با دم عیسایی‌اش ز دور            صدها اویسِ عـاشقِ حسِ حضور را

سلمان که خواند حضرتش او را ز اهل بیت            بر سـیـنـۀ عجـم زده مُهـر غـرور را

"او" وعده داده بود به دنیا، که تا کنون            چـشم انتظار مانده زمانه، ظهـور را